Gorący kompost

Tradycyjnym sposobem kompostowania jest tak zwany “zimny kompost”, który polega na umieszczaniu materii organicznej w przygotowanych kompostownikach lub usypaniu pryzm. Pozostawiona materia podlega rozkładowi. Proces ten jest dość długi i zazwyczaj zajmuje kilka miesięcy.

Innym, mniej znanym obecnie podejście do tematu jest tak zwane “gorące kompostowanie”.

Zalety gorącego kompostu

Prócz znacznie krótszego czasu potrzebnego do uzyskania nawozu dodatkową korzyścią płynącą z takiego podejścia jest to, że w trakcie takiego procesu zabijane są wszelkie patogenne organizmy, oraz nasiona chwastów, których używamy w procesie, jednocześnie otrzymując kompost wysokiej jakości. Materiał jaki otrzymujemy w procesie „gorącym” jest bardzo rozdrobniony i wygląda jak wspaniały, żyzny, czarny humus.

W procesie zimnego kompostowania nasiona chwastów oraz patogeny są wciąż aktywne i użycie takiego nawozu może spowodować rozprzestrzenienie się chwastów oraz chorób.

Od czego zacząć?

Najlepiej od wybrania metody! Najbardziej popularną metodą na gorące kompostowanie jest tzw. Metoda Berkley‘a.

Warunki jakie należy spełnić w takim procesie:

1. Utrzymywanie temperatury procesu w granicach 55-65 stopni Celsjusza

2. Stosunek zawartości węgla do azotu w materii użytej do kompostowania powinien być w granicach 25-30:1 (W:A)

3. Pryzma kompostowa powinna mieć wysokość około 1.5 metra

4. Jeśli używamy gałęzi do kompostowania, dobrze jest je najpierw rozdrobnić na małe kawałeczki, ręcznie bądź przy użyciu rębarki.

5. Pryzma kompostowa jest obracana z wewnątrz na zewnątrz i odwrotnie aby dobrze wymieszać materiał kompostowy i dostarczać powietrza.

Metoda Berkley`a jest stosunkowo bardzo prostą metodą zawierającą 3 główne fazy:

1. Usypanie pryzmy kompostowej

2. Pozostawienie jej na 4 dni bez ruszania

3. Po 4 dniach zaczynamy proces obracania materii. Przez następne 14 dni, co drugi dzień powtarzamy obracanie materiały z wewnątrz na zewnątrz i odwrotnie.

W tej metodzie stosunek węgla do azotu w materiale użytym do kompostowania powinien być jak 25-30 części węgla na 1 część azotu w kilogramach. Stosunek taki wynika z tego, iż bakterie odpowiedzialne za proces dekompozycji materii wymagają dokładnie tych dwóch elementów.

• Materiały bogate w węgiel to zazwyczaj sucha, “brązowa” material taka jak, trociny, karton, suche liście, słoma, gałęzie i inne rodzaje drewnianych, włóknistych materiałów, które gniją zazwyczaj dość długo.

• Materia bogata w azot zazwyczaj jest wilgotna, “zielona”, taka jak: ścięta trawa, odpady warzyw i owoców, zwierzęce odchody i wszelkiego rodzaju zielona liściasta materia, która ulega procesom gnilnym zazwyczaj dość szybko.

Jeśli stosunek węgla do azotu jest odpowiedni, przy stosowaniu tego szybkiego I wydajnego sposobu dekompozycji tlenowej, materia rozłoży się I zachowa objętość materiału wejściowego. W odróżnieniu do procesu beztlenowego (“zimne” kompostowanie), gdzie ilość materiału wyjściowego drastycznie maleje, ponieważ mamy do czynienia również z procesami gnilnymi. Jeśli w materiale mamy za dużo węgla powinniśmy dodać materii bogatej w azot, takiej jak gnojowica czy świeżo ścięta trawa, jeśli zaś węgla mamy za mało, wzbogacamy masę kompostową o materiał bogaty w węgiel np., suche liście, trociny, czy suche gałązki.

W przypiętym pliku znajdziesz budowanie pryzmy kompostowej krok po kroku.